Van de vele duizenden onderduikadressen is die van Anne Frank wereldberoemd geworden. Het is nu een museum. Nog steeds kun je daar zien hoe het er uitzag toen Anne haar familie en enkele kennissen van haar vader zich daar schuilhielden tijdens de oorlogsjaren.
In 1933 verlaat de joodse familie Frank Duitsland omdat joden daar steeds meer vervolgd worden. Ze nemen hun intrek in Amsterdam. Vader Frank werkt op een kantoor aan de Prinsengracht 263. Nadat haar zus Margot een oproep heeft gekregen om in Duitsland te gaan werken, besluit vader Frank om met de hele familie onder te duiken. In het herenhuis waar vader Frank werkt, richt hij een schuiladres in. Op 6 juli 1942 duiken Anne, haar zus en haar ouders daar onder. Later komen er vier kennissen bij: de heer en mevrouw Pels en hun zoon en de heer Pfeffer.
Het schuiladres bestaat uit vier kamers in het achterste gedeelte van het huis dat ook wel achterhuis wordt genoemd. Het andere gedeelte, aan de straatkant is het voorhuis. Tussen deze twee delen in is een toegang dat door een boekenkast wordt afgesloten. Bezoekers die de boekenkast zien staan, kunnen daardoor niet vermoeden dat daarachter kamers zijn waar mensen wonen. De onderduikers kunnen het huis nooit uit. Wel kunnen ze buiten werktijd, als het personeel van het kantoor naar huis is, naar het voorhuis gaan. Voor de ramen van de kamers in het achterhuis hangen overdag dikke vitrages.
Onderduiken - Waarom?
Als het ’s avonds donker wordt, worden de ramen bedekt met zwart papier, zodat er geen licht naar buiten kan doordringen. Overdag, als er andere mensen in het herenhuis zijn, moeten de onderduikers zich ‘als muizenbaby’s’ zo stil houden, anders zouden bezoekers in het voorhuis in de gaten krijgen dat er onderduikers zijn in het achterhuis. Bovendien zitten de kamers van het schuiladres boven een magazijn waar op werkdagen twee knechten merken. Die weten niet dat er onderduikers boven hun hoofd zitten en mogen dat ook niet ontdekken.
Tijdens haar verblijf op het schuiladres luistert Anne naad de radio. Ze houdt vooral de nieuwsberichten over de oorlog bij die de BBC en Radio Oranje uitzenden. Ook schrijft ze in een dagboek dat ze sinds 12 juni 1942 bijhoudt. Eerst schrijft ze het dagboek voor zichzelf. Maar ze besluit om het na de oorlog uit te geven als de Nederlandse regering in ballingschap in Londen op 29 maart 1944 de volgende oproep doet: burgers in Nederland worden uitgenodigd om dagboeken in te zamelen zodra de oorlog voorbij is. Voor het dagboek bedenkt Anne ook een titel: ‘Het Achterhuis’.
Op 4 augustus 1944 worden de onderduikers tóch door Duitse agenten ontdekt en weggevoerd. Ze komen in concentratiekampen terecht. Alleen Vader Frank overleeft de kampen. Als hij na de oorlog naar Amsterdam terugkeert, vindt hij het dagboek van Anne. Hij geeft het in 1947 uit met de titel die zijn dochter had bedacht. Sindsdien is het één van de meest gelezen boeken in Nederland en is het in vele talen vertaald. In 1959 wordt het boek in Hollywood verfilmd.
Het dakboek van Anne Frank - Een wereldberoemd boek.